زمین به طور موقت یک قمر کوچک اضافی خواهد داشت

به گزارش بیست آمار، یک جسم کوچک به صورت موقت مدتی در مدار زمین مهمان خواهد بود و آنالیز ها نشان می دهد که 2020SO می تواند جسمی ساخته دست بشر باشد که دوباره به دیدار زمین آمده است.

هر از گاهی، یک جرم کوچک به طور موقت در مدار سیاره زمین اسیر می شود و برای مدت کوتاهی که می تواند چند ماه یا چند سال باشد، پیرامون آن می چرخد تا در نهایت مانند قلاب سنگ به فضا پرتاب شود.

در حالی که شناسایی چنین اجرامی که با نام ماه کوچک (Mini Moon) هم شناخته می شوند، چندین بار اجرا شده است اما تنها دو نمونه تأیید شده اند؛ 2006RH120 که در سال 2006 و 2007 با زمین دیدار داشت و 2020CD3 که از سال 2018 تا 2020 در مدار زمین بود.

اکنون ستاره شناسان جرم تازه ای را به نام 2020SO در جهت ورود به مدار زمین شناسایی نموده اند که احتمالا به طور موقت در گرانش زمین به دام می افتد. این جرم در ماه اکتبر (اواخر مهر) به مدار زمین می رسد و تا می 2021 (خرداد 1400) پیرامون زمین می شود تا در نهایت از مدار آن خارج شود.

این طور که در شبیه سازی ها دیده می شود، این جسم از یک نقطه لاگرانژی زمین وارد و از نقطه لاگرانژی دیگر خارج می شود. نقاط لاگرانژی، نقاط پایدار گرانشی هستند که توسط برهم کنش گرانشی زمین و خورشید ایجاد شده اند.

علاوه بر این گذر، این شیء یک پیچ و تاب هم پیرامون زمین خواهد داشت. مدار زمین مانند و سرعت پایین 2020SO نشان می دهد که یک سیارک نیست و به گفته متخصصان، ویژگی های آن بیشتر شبیه به چیزی است که توسط انسان ساخته شده باشد.

2020SO به عنوان یک سیارک آپولو (Apollo Asteroid) در پایگاه اجرام کوچک مرکز پیشرانش جت (JPL) ناسا طبقه بندی شده است؛ دسته ای از سیارک ها که جهت آن ها از مدار زمین می گذرد. این کلاس از سیارک ها اغلب دیدار های نزدیکی با زمین دارند اما چند نشانه وجود دارد که 2020SO مانند دیگران نیست.

چرخش این جسم به دور خورشید تقریبا یک سال طول می کشد و مدار آن نسبت به مدار زمین شیب دار نیست بلکه در همان جهت مدار قرار گرفته است. خارج از مرکز بودن آن (انحراف شکل مدار آن نسبت به یک دایره کامل) کمی بیشتر از زمین است و سرعت آن بسیار بسیار کمتر از یک سیارک آپولو است.

آلیس گورمن (Alice Gorman) باستان شناس فضایی از دانشگاه فلیندرز استرالیا گفت: سرعت پارامتر مهمی به نظر می رسد. چیزی که من می بینم این است که این جسم خیلی کند حرکت می نماید که نشان دهنده سرعت اولیه آن است.

لازم به ذکر است سرعت اجرامی که از ماه آمده اند هم کمتر از سیارک هاست اما گورمن اعلام کرد که 2020SO حتی از سنگ های ماه هم کندتر است.

بر اساس شواهد، جسم کشف شده به طور بالقوه می تواند یک زباله فضایی باشد. به ویژه طبق گفته پاول کودس (Paul Chodas) از JPL، محتمل است مرحله Centaur موشکی باشد که یک محموله آزمایشی Surveyor 2 را در سپتامبر 1966 (شهریور 1345) به سمت ماه پرتاب کرد.

موشک های قابل استفاده مجدد مانند آنچه اسپیس ایکس استفاده می نماید، یک اختراع جدید محسوب می شود؛ زیرا بازیابی موشک از نظر فنی بسیار سخت است. در دهه های گذشته، پرتاب موشک ها به صورت چند مرحله ای بود که برای از بین رفتن پس از انجام مأموریت طراحی شده بودند. به این صورت که مرحله بوستر برای استفاده مجدد به زمین باز می شود اما بقیه موشک که محموله را حمل می نماید پس از انجام کار، در فضا دور ریخته می شود.

این بخش های رها شده، فضای ناخواسته زیادی را تشکیل می دهد و به گفته گورمن، از دست دادن آن ها بسیار آسان است. وی گفت: عوامل محیطی زیادی، مانند عوامل گرانشی، در فضا وجود دارد که بر حرکت اثر می گذارند و گاهی اوقات می توانند کاملا غیرقابل پیش بینی باشند.

او اضافه نمود: یا باید این اجرام را به طور مرتب ردیابی کنیم و یا جهت آن ها را از دست بدهیم. اگر اندکی خطا وجود داشته باشد و مکانی اشتباه را نگاه کنیم، متوجه نمی شویم که این اجرام کجا رفته اند و از این جهت تعداد اجرامی که جهت آن ها را نمی دانیم شگفت انگیز است.

اندازه تخمین زده شده برای 2020SO هم با مرحله رهانماینده Centaur موشک ناسا در دهه 1960 مطابقت دارد. طبق پایگاه داده CNEOS ناسا، طول این شیء بین 6.4 تا 14 متر است که با مرحله رهانماینده Centaur با طول 12.68 مطابقت دارد.

سیارک ها در آسمان به عنوان اجرام روشن در حال حرکت و به صورت نقطه ای در تاریکی دیده می شوند. از این طریق می توان سرعت و مدار آن ها را به دست آورد اما معین شکل یا ترکیب آن ها بدون مشاهدات دقیق غیرممکن است.

طبق محاسبات 2020SO قرار است دو حرکت را در نزدیکی زمین انجام دهد. این شیء فضایی در تاریخ 1 دسامبر 2020 (11 آذر) در مسافتی حدود 50 هزار کیلومتر عبور خواهد نمود و در حدود 2 فوریه 2021 (14 بهمن) با سرعت 200 هزار کیلومتر بر ساعت خارج می شود.

با توجه به اینکه فاصله آن برای ورود به جو زمین کافی نیست، هیچ خطری برای زمین ندارد. اما این فاصله به ویژه با توجه به سرعت آهسته، می تواند برای مطالعه بیشتر درباره آن کافی باشد تا ماهیت آن به طور دقیق معین شود.

ممکن است بتوان شکل آن را به شکلی دقیق آنالیز کرد. علاوه بر این طیف سنجی می تواند به معین ترکیب این شیء یاری کند تا ببینیم که آیا سطح آن رنگ آمیزی شده است یا خیر. این شیء حتی می تواند اطلاعاتی برای یاری به برنامه ریزی مأموریت های فضایی طولانی مدت در آینده فراهم کند.

اگر 2020SO همان بخش Centaur موشک ناسا باشد که در سال 1966 پرتاب شد، 54 سال است که در فضا وجود دارد و جالب است که یک فضاپیمای ساخت بشر که تمام این سال ها محیط خلاء را تحمل نموده است.

گورمن در این زمینه اعلام کرد: جالب است که طیف سنجی بازتابی انجام شود و نشان دهد که سطوح این شیء چقدر خشن هستند و چقدر از بمباران گرد و غبار ریز شهاب سنگ ها آسیب دیده اند. این شیء ساخته بشر است که در فضای دیگری بوده است. بنابراین مقایسه آن با اشیاء مدار پایین زمین که محیطی بسیار بسیار چگال تر است، جالب خواهد بود.

چه این شیء یک مرحله موشک باشد یا نه، خصوصیات آن می تواند به ما یاری کند تا دیگر اشیاء نزدیک زمین را در آینده بهتر شناسایی کنیم. اگر ساخته دست بشر باشد بدان معناست که دفعه بعد که جسمی را با خصوصیات مشابه مشاهده کردیم، کمی اطلاعات بیشتری درباره منشأ انسانی آن خواهیم داشت. اگر این یک سیارک باشد، بدان معناست که ما یک سنگ آسمانی واقعا عجیب را مشاهده می کنیم که نشان می دهد سیارک ها می توانند به شکلی غیرمنتظره و مانند مراحل یک موشک حرکت نمایند.

بنابراین 2020SO هر چه باشد، چیزهای زیادی برای یادگیری از این مهمان رمزآمیز زمین خواهیم داشت.