پیشکسوت استقلال: روزگار سختی را می گذرانم، پول خرید یک آب معدنی هم ندارم - بیست آمار

پیشکسوت باشگاه استقلال گفت: روزگار سختی را پشت سر می گذارم؛ دوست نداشتم این حرف ها را بزنم اما پول خرید یک آب معدنی هم ندارم.

به گزارش ایرنا، جعفر مختاری فر بدون شک یکی از برترین و تکنیکی ترین بازیکنان تاریخ باشگاه استقلال محسوب می گردد. مردی که روزگاری بزرگ ترین مدافعان کشور را به بازی می گرفت، اما شاید چون قاعده بازی را بلد نبود، پس از سرانجام دوران فوتبالش کسی او را به بازی نگرفت. خیلی ها در خارج از جهانی فوتبال زندگی اش را به بازی گرفتند، او در فوتبال امروز ایران جایگاهی ندارد و غریبانه در گوشه ای از شهر بزرگ تهران مشغول به زندگی نابسامان خود است.

جعفر مختاری فر؛ سال هاست کسی از او خبری ندارد، شنیده ایم زندگی چندان خوبی ندارد؟

این پرسشی است که خیلی ها از من می پرسند. خیلی تلخ است، دوست ندارم حرف بزنم. سال ها است در یک گوشه از این شهر بزرگ با محسن تهرانی (سنگربان اسبق استقلال) زندگی می کنم و منتظر این هستم تا مرگ من فرا برسد و از این جهانی لعنتی نجات پیدا کنم.

چرا این قدر ناامید؟

برای اینکه حق من از زندگی این نیست، نه زندگی دارم و نه خانواده ای. یک چادر از خودم ندارم که در آن زندگی کنم. شاید جوان ترها ندانند اما قدیمی ها می دانند که جعفر مختاری فر در این فوتبال که بوده و چه کار نموده است.

اگر بخواهید به طرفداران جوان استقلال جعفر مختاری فر را معرفی کنید چطور اینکار را می کنید؟

به آن ها خواهم گفت بروید از پدران خود بپرسید که مختاری فر چه بازیکنی بود. به آن ها خواهم گفت که بروید تاریخ باشگاه استقلال را بخوانید تا بدانید روزگاری من چه کارهایی برای استقلال انجام دادم. به آن ها می گویم با استقلال قهرمان ایران و آسیا شدم. همواره از برترین بازیکنان این تیم بودم و وقتی به زمین می رفتم سرم را هم برای این تیم می گذاشتم. من بازیکن تیم ملی در جام ملت ها بودم و با استقلال قهرمان آسیا شدم اما جهان بی رحم بود و مرا با تمام این خاطرات خوب به بدترین شکل ممکن اذیت کرد.

الان وقتی تو را در کوچه و خیابات می بینند چه می گویند.

خیلی ها وقتی مرا در کوچه و خیابان می بینند نمی شناسند. آن ها وقتی می فهمند من جعفر مختاری فر هستم از تعجب شاخ درآورده و شاید باورش سخت باشد اما تعظیم می نمایند. از قهرمانی استقلال در آسیا حرف می زنند، قهرمانی هایمان را تعریف می نمایند و می گویند حق تو که روزی روزگاری برترین بازیکن ایران بودی این نیست.

مقصر این شرایط چه کسی است؟

خودم

چرا، مگر چه کار کردید؟

من می خواهم برای اولین بار از یک موضوعی حرف بزنم. از موضوعی که سال هاست سکوت اختیار نموده و درباره اش حرف نزده ام، اما این راز را افشا می کنم، شاید خیلی ها به من تهمت زده باشند، حرف های نامربوط درباره ام گفته باشند که با واقعیت فرسنگ ها فاصله داشته باشد. حتما شما نیز این شایعات را شنیده اید و می خواستید از من بپرسید؟

خودتان بگویید بهتر است

من نه اعتیاد داشته ام و نه دارم، نه چیز دیگری مصرف نموده ام و نه می کنم، نه لب به سیگار زده ام و نه می زنم، من با حسن آقا تهرانی زندگی می کنم. خدا خیرش بدهد آدم مشتی و با ایمانی است و نمازش قطع نمی گردد. یک دقیقه از هم دور نیستیم و او می تواند شهادت دهد، من سال ها پیش ازدواج کردم اما ازدواجی که فقط و فقط 3 ماه طول کشید و همسرم که هیچ وقت او را نمی بخشم علت مسائل امروز من هست.

هیچ کس در این سال ها سراغتان را نمی گیرد؟

هیچکس. انگار جعفر مختاری فر وجود نداشت. سال 1371 من را از استقلال بیرون کردند. رسماً بیرونم کردند. من هم رفتم سایپا تا ثابت کنم تمام نشده ام. بهمن همان سال 4 بر یک استقلال را بردیم و مصطفی عمادی هت تریک کرد. من هم فکر کنم 2 تا پاس گل دادم. بازی مقابل استقلال تلخ بود، ولی باید ثابت می کردم که تمام نشده ام.

به پرسپولیس هم گل زده اید؟

گلی که من به پرسپولیس زدم خاطره تلخی را برایم به همراه داشت.

چرا؟

بعد از گلی که به پرسپولیس زدم متوجه شدم سه نفر از طرفداران پرسپولیس سکته نموده اند که متاسفانه یکی از آنها فوت کرد. من هیچ وقت دوست نداشتم این اتفاق تلخ شکل بگیرد. ما رقیب بودیم اما این رقابت فقط و فقط داخل زمین بود. همین الان وقتی طرفداران پرسپولیس می شناسند ابراز محبت می نمایند.

چه انتظاری از مدیران استقلال دارید؟

من روزگار سختی را پشت سر می گذارم. دوست نداشتم این حرف ها بزنم اما پول خرید یک آب معنی هم ندارم. پریشب حسن (تهرانی) نبود، تشنه ام شد رفتم سوپر مارکت آب معدنی بخرم. پول تو جیبم نبود، نسیه خریدم. این حرف ها را به سنگ بزنم آب می گردد. اگر این رفیق با معرفت نباشد از گشنگی می میرم. حق جعفر مختاری فر این است؟ کسی که تمام افتخارات فوتبالی را به دست آورده است؟ درخواست می کنم از مصطفی آجورلو که مدیرعامل استقلال شده، مرا دریابد.

نمی خواهم وقتی فردا روزی مردم برایم مراسم ختم بگیرند در قطعه نام آوران دفنم نمایند و بگویند او بازیکن استقلال بود. نمی خواهم در بدبختی و فلاکت بمیرم و بعد برایم ختم بگیرند. نمی توانند در باشگاهی که زندگی و جوانی ام را پشت سر گذاشتم و بارها لبخند شادی را بر لبان طرفداران نشاندم گوشه ای از کار را به من بدهند؟ نمی توانند بگویند بیا و در آموزشگاه کار کن؟ نمی توانند نگهبانی یکی از استادیوم ها را به من بدهند؟ زمان زیادی از عمر من باقی نمانده و امیدوارم در این روزهای به جامانده یاری نمایند تا با خاطره ای خوش از این جهان بروم.