مونرو در ویکتوریا؛ جایزه نوبل ادبی در استکلهم، سیزدهمین زن نوبلیست در مراسم دریافت جایزه اش نبود - بیست آمار

آلیس مونروی 82 ساله که جایزه 2013 را به عنوان استاد داستان کوتاه معاصر دریافت کرد، شرایط فیزیکی مناسبی برای شرکت در مراسم که در سوئد برگزار گردید، نداشت، اما کارل هنریک هلدین رئیس هیئت مدیره بنیاد نوبل در سخنرانی افتتاحیه مراسم او را مورد تجلیل قرار داد.

هلدین گفت: ما گرم ترین سلام هایمان را برای آلیس مونرو می فرستیم که نتوانست در استکلهم حاضر گردد. او همچنین بر اهمیت شدید ادبیات در میان دیگر جوایز نوبل تاکید و گفت که گرچه این جایزه با معرفی برندگان در زمینه های فیزیک، شیمی و پزشکی تحت تاثیر قرار می گیرد، اما آلفرد نوبل، انسان روشنفکری بود. او متوجه این موضوع بود که انسان تنها احتیاجمند پیشرفت در زمینه دیسیپلین های علمی نیست، بلکه احتیاجمند یک دنیای فرهنگی صلح آمیز نیز هست. بارورسازی روابط بین علم و فرهنگ هر دو سمت را قوی تر می نماید. احتیاج به گوشزد کردن نیست که پیش زمینه پیشرفت علمی سودمند برای بشریت دنیایی صلح آمیز است. جوایز ادبیات و صلح به همراه جوایز علمی بدنه کلی ای را به وجود می آورند که شدیدا موقعیت خاص جوایز نوبل را تقویت می نماید.

مونرو که صد و دهمین برنده جایزه ادبیات نوبل، و تنها سیزدهمین زن برنده این جایزه است، در زمان برگزاری مراسم در خانه دخترش شیلا در ویکتوریا به تماشای مراسم نشسته بود، در حالی که دختر دیگرش جنی جایزه او را دریافت می کرد.

پروفسور پیتر انگلوند، یکی از اعضای کمیته نوبل در سخنرانی مراسم اهدای جوایز و قبل از اینکه جنی مونرو مدال و مدرک افتخار مادرش همراه نزدیک 1.3 میلیون دلار جایزه نقدی را دریافت کند، گفت: این موضوع ممکن است مانند یک پارادوکس به نظر برسد، اما در حقیقت کاملا با عقل جور در می آید: چیزی که ما آن را ادبیات جهانی می نامیم در حقیقت ریشه هایش را در شخص و محل پیدا می نماید. آلیس مونرو در نوشته هایش دنیای قابل شناخت و آرام هر روزه را با جزییاتی تقریبا انسان شناسانه توصیف می نماید و برای او جنوب غربی اونتاریو معادل یوکناواتاوفا کاونتی ویلیام فالکنر است. این پیش زمینه کشاورزی و هموار کانادایی که دریاچه هایی عظیم و شهرهایی کوچک و به نظر ملایم دارد، جایی است که بیشتر داستان های او آشکار می شوند. اما این ملایمت و وقار از همه لحاظ فریبنده هستند.

در حالی که مونرو خودش نتوانست در مراسم حاضر گردد و سخنرانی کند، مصاحبه ای ضبط شده را فرستاد که در آن شرح می داد چگونه بعد از اینکه داستان پری دریایی کوچک آندرسن را در کودکی برایش خواندند، در ذهنش آغاز به نوشتن داستان کرد. او فکر می کرد که این داستان انتهای شدیدا غمگین کننده دارد؛ بنابراین آن را در ذهنش با انتهای خوش بازنویسی کرد. همینطور که سن او بالاتر می رفت آغاز به خواندن داستان هایی کرد که انتها هایی کاملاً ناکام داشتند بنابراین ایده هایش را تغییر داد و روی به داستان های تراژیک آورد. در این مصاحبه مونرو زندگی ای را توصیف می نماید که در آن او، شدیدا وابسته به نویسندگی است.

در این مراسم خانواده سلطنتی سوئد نیز حضور داشتند و کارل گوستاو شانزدهم، پادشاه سوئد جوایز را به برندگان تقدیم کرد.